Three are the big victories of humanity made in England: Magna Charta, Tzentleman, Shakespeare'
Nikos Kazantzakis from "Traveling : England"
Αthens - London
The aeroplane took off succesfully once more, despite my anxiety and ambiguity about the abilities of each pilot to manage this big metallic bird in the sky.At the moment it was turning around Evoiko I was looking down to in case I could recognise the beaches where I was swimming just yesterday and even my paternal home. Futile to try: it is impossible to pin-point it. Next time, I will be concentrate more. The corridor separates Johnny and me. We didn't find seats next to each other despite the great efforts of Olympic's employees. The aeroplane is full of Greek students returning to English Universities full of memories of their Greek summer and bags full of their mothers specialities which I am sure will keep them going until they will come back to mama. Johnny has lost himself in the 'Guardian' he is wearing one of this of his standard shirts, white with light blue stripes, and he has rolled up his sleeves. In the morning the cicades was singing from the excessive heat but Johnny he does not pay attention to these natural warnings, he had a mission to wear his shirt, as if he were wearing a T-shirt the custom officer will not allow him entry into his own country. It is lloks like the uniform of his boarding school. Someone cannot divest themselves suddenly of all these years and repressed emotions. The air-stewardess is waiting for Johnny to let herpass, but Johnny has totally buried himself in the newspaper like he is looking for his name in the honors list that the Queen gives to her subjects every year.
In the third 'excuse me' of the air stewardess, at last, Johnny looked at her with one of his unconsciously unbeatable smiles like Hugh Grant and he excused himself yet at the same time with full consciousness he looked at her playfulness with the blue lakes he has for eyes, and he collected his newspaper. After this short interlude Johnny buried himself once again in his newspaper, but this time in his own space in order not to be interrupted again. But the damage has been done, the air-stewardess has already swallowed the bait, I didn’t have any doubt about this, here he is able unconsciously or not to lure Jacke Onassis if she was alive despite him being far from a billionaire. The air-stewardess, a cute girl with dark brown complexion and blonde highlights and ponytail, is passing from time to time and she is asking him if he needs something. In one instance, bad luck for her I would say, as in order to show her attentiveness, she brought him the English newspaper ‘Daily Mail’ which Johnny hates.But Johnny took the newspaper to my surprise, and thanked her. It seems to me that he is entitled to be called ‘Tzentleman’ according to Kazantzakis’ quote. As concerns the air-stewardess I would like to say to her ‘ you waste your time my girl, I am fighting with this newspaper years and years to distract his attention especially considering I am in his own house. But I keep myself cool to follow the sequel of the flirt. A boy with ponytail sits next to me. It seems to me the ponytail is the trademark of this flight, very popular among girls and boys. His ears are plugged with the earphones of his ‘ipod’. The music comes to my ears as well. It is one of these new Annas Visi’s songs which are very popular in the English market. Even my gym instructor put once this music for our exercise and he made me to lose the pedal of the bike in surprise. Meanwhile the boy took out from his bag a big book of Marketing, he flicked the pages and he put next to him between the arm seat and his thigh, after he took out another book with the title ‘DaVinci code’ author Dan Brown he opened it and that’s it he lost himself on it under the musical background of Anna Vissi. The mystery of the DaVinci code I do not think it will solve the mystery of the paper he has to deliver at his English University but at least the big book of Marketing that touches his thigh helps him psychologically to minimize his guilt. Very old remedy! I am suspecting this flight will be very lonely, between the boy who has barricaded himself with all the formidable tools of isolation and Johnny who was at the edge of totall starvation from the lack of a proper English newspaper during our holidays in Greece. Here he found it now and he will read everything deaths, weddings .. he will not miss anything. At least I have you, diary and the air-stewardess who is trying to flirt with the newspaper hypnotised Johnny and hopefully I will entertain myself.
To say the truth I am never quite sure about Johnny’s reactions. Every time he presents to me something new. For example, today on our way to the aeroport E. Venizelos in the taxi, he told me “you will see our flight will be delayed” I didn’t make any comment on his Cassandra forecast but when we arrived Johnny’s guess came true, the flight was delayed about one hour. Straightaway Johnny came close to me and he started to pat the side of his nose with his thumb. I found the gesture a little bit odd and I asked him “don’t tell me you got again the nose allergy?” The Albions have the allergies in their pockets, one for each situation. Johnny answered back to me “did you see what I said about the delay?” and he tapped again his nose with the same way.
“Fine, and why you tapped your nose” I asked him
“This is a gesture which indicate to listen your husband who knows everything before you!” It is similar to your gesture when you heightened you eyebrows to indicate this famous Greek No.It took months to understand why you didn’t answer my questions with one Yes or No, despite you had always a surprised expression in your face.”
You understand now diary what the communication between Johnny and me is. ‘Communication of a peanut’ as Panagiotakis says. And if I wanted to give more scientific description to our differences. I would put our relationship in the framework which John Gray has already defined. The man is from Mars and the woman from Venus. In our special circumstance, Johnny is from Mars via England and I from Venus via Greece.
-----
‘Τρεις είναι οι μεγάλες νίκες του ανθρώπου
made in England :Magna Charta, Tzentleman, Σαίξπηρ’
Νίκος Καζαντζάκης απο ‘Ταξιδεύοντας:Αγγλία’
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου
Αθήνα-Λονδίνο
Το αεροπλάνο απογειώθηκε επιτυχώς για μία ακόμα φορά, παρά το άγχος μου και την δυσπιστία μου για τις ικανότητες του εκάστοτε πιλότου να ανεβάσει αυτό το σιδερένιο πουλί στον ουρανό. Την ώρα που έκανε στροφή πάνω από τον Ευβοικό έριξα μία ματιά μήπως και αναγνωρίσω τις παραλίες που κάναμε μπάνιο, μόλις χθές και ίσως το πατρικό μου σπίτι. Μάταιη η προσπάθεια, αδύνατον να το εντοπίσω, ίσως την επόμενη φορά που θα είμαι πιο συγκεντρωμένη. Μας χωρίζει ο διάδρομος με τον Τζώνυ, δεν βρήκαμε θέσεις δίπλα δίπλα, παρά την προσπάθεια της υπαλλήλου της Ολυμπιακής. Το αεροπλάνο είναι φίσκα από Έλληνες φοιτητές που γυρίζουν στα Πανεπιστήμια, γεμάτοι αναμνήσεις από το ελληνικό καλοκαίρι και με γεμάτες τσάντες από τα καλούδια που τους ετοίμασε η μαμά τους, που σίγουρα είναι τόσα, ώστε να κρατήσουν μέχρι και την επόμενη επιστροφή τους, πίσω στη μαμά. Ο Τζώνυ έχει πέσει με τα μούτρα στην ‘Guardian’, φοράει ένα από τα καθιερωμένα πουκάμισά του, άσπρο με θαλασσιές ρίγες, και έχει διπλώσει τα μανίκια. Το πρωί, έσκαγε ο τζίτζίκας, εκείνος εκεί, να φορέσει το πουκάμισο με τα μακριά μανίκια, λές και αν φορούσε ένα δροσερό μακώ δε θα τον αφήσουν να μπεί στη πατρίδα του. Είναι σαν τη στολή που έπρεπε να φορέσει για το ‘Boarding school-οικοτροφείο’. Απωθημένα χρόνων και χρόνων είναι αυτά, δεν τα πετάει έτσι κανείς εύκολα από επάνω του. Η αεροσυνοδός περιμένει όρθια, να μαζέψει την εφημερίδα του για να της κάνει χώρο να περάσει, αλλά πού ο Τζώνυ, εκεί χωμένος, λές και βρήκε το όνομα του στη λίστα των αξιωμάτων που δίνει η βασίλισσα στους Αλβιώνες, κάθε χρόνο. Στο τρίτο ‘εκσιούσμι’ της αεροσυνοδού ο Τζώνυ σήκωσε το κεφάλι του και της έριξε ένα από εκείνα τα δικά του ασυναίσθητα ακαταμάχητα χαμόγελα, αλλά Χιού Γκράντ, της πέταξε ένα συγγνώμη και ταυτόχρονα με πλήρη επίγνωση, την κοίταξε παιχνιδιάρικα με εκείνες τις μπλέ λίμνες που έχει για μάτια και μάζεψε την εφημερίδα. Μετά από αυτό το σύντομο ιντερλούδιο, ο Τζώνυ έπεσε πάλι πάνω στην εφημερίδα του, αλλά αυτή τη φορά μέσα στο χώρο του για να μην τον διακόψουν πάλι. Αλλά η ζημιά έγινε, η αεροσυνοδός τσίμπησε, δεν είχα καμμία αμφιβολία, εδώ είναι ικανός ασυναίσθητα και μή, να ρίξει την Τζάκυ Ωνάση αν ζούσε και ας μήν είναι πολυεκατομμυριούχος. Η αεροσυνοδός, μία νόστιμη κοπέλλα μελαχρινή με ξανθές ανταύγειες και αλοογουρά, περνάει κάθε λίγο και λιγάκι και τον ρωτάει αν θέλει κάτι. Κάποια στιγμή για κακή της τύχη, θα έλεγα, για να τον περιποιηθεί, του έφερε την αγγλική εφημερίδα ‘Daily Mail’ την οποία τυγχάνει να τη σιχαίνεται. Αλλά ο Τζώνυ της χαμογέλασε για μία ακόμα φορά, την δέχθηκε και την ευχαρίστησε. Μου φαίνεται οτι ο Τζώνυ κατέχει καλά αυτό το τίτλο του Τζέντλεμαν όπως είπε και ο Καζαντζάκης. ΄Οσον αφορά την αεροσυνόδο, ήθελα να της πω “χαμένος κόπος κορίτσι μου, εγώ παλεύω χρόνια με αυτήν την εφημερίδα για να του αποσπάσω την προσοχή και δεν κατάφερα τίποτε, και είμαι και μεσ’ στο σπίτι του”, αλλά κρατήθηκα για να δώ τη συνέχεια του φλέρτ. Δίπλα μου κάθεται ένα αγόρι με μαύρη αλογοούρα. Παίρνει και δίνει η αλογούρα σε αυτό το αεροπλάνο, μου φαίνεται. Τα αυτιά του είναι ταπωμένα με τα ακουστικά του ‘ipod’ του. Η μουσική έρχεται και στα δικά μου αυτιά, είναι ΄Αννα Βίσσυ από αυτά τα καινούργια της, που έχουν μεγάλη επιτυχία και στη αγγλική αγορά. Μέχρι ο γυμναστής μας, στη καρδιά της Αγγλίας, μας έβαλε κάποια φορά ένα από τα τραγούδια της για να κάνουμε ποδήλατο με ρυθμό και με ξάφνιασε τόσο, που έχασα το πετάλι του ποδηλάτου. Εν τω μεταξύ, το αγόρι έβγαλε από τη τσάντα ένα βιβλίο Μάρκετινγκ το ξεφύλλισε λιγάκι και μετά το έβαλε δίπλα του, μεταξύ του μπουτιού και του χερουλιού του καθίσματος, αμέσως μετά, έβγαλε ένα άλλο βιβλίο του Ντάν Μπράουν ‘Κώδικας Ντα Βίντσι’ και έπεσε με τα μούτρα επάνω του, και άρχισε να το διαβάζει κάτω από τους ήχους των τραγουδιών της ΄Αννας Βίσσυ. Το μυστήριο του ‘Κώδικα Ντα Βίντσι’ δεν νομίζω ό,τι θα λύσει το μυστήριο του πέιπερ που έχει να παραδώσει στο αγγλικό πανεπιστήμιο, αλλά τουλάχιστον το βιβλίο του Μάρκετινγκ που ακουμπάει στους γοφούς του τον βοηθάει ψυχολογικά να μετριάσει τις ενοχές τους. Παλιό το κόλπο. Προβλέπω μοναχικό ταξίδι, ανάμεσα στο αγόρι που έχει ταμπουρωθεί μέ όλα τα κατάλληλα εξαρτήματα απομόνωσης, και τον δικό μου Τζώνυ που ήταν στα πρόθυρα λιμοκτονίας από την έλλειψη ‘σωστής’ αγγλικής εφημερίδας κατά τη διάρκεια των διακοπών μας στην Ελλάδα. Τώρα που τη βρήκε θα την διαβάζει μέχρι να φθάσουμε, κηδείες, γενέθλια, οξεία, τίποτε δεν θα του ξεφύγει.... Ευτυχώς που έχω εσένα ημερολόγιο και την αεροσυνοδό που προσπαθεί να φλερτάρει με τον εφημερηδοχτυπημένο Τζώνυ και θα το διασκεδάσω λίγο το ταξίδι. Να πώ την αλήθεια, ποτέ δεν είμαι σίγουρη για τον Τζώνυ και τις αντιδράσεις του. Κάθε φορά μου παρουσιάζει και κάτι καινούργιο, σε όλα τα επίπεδα επικοινωνίας. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, στη διαδρομή μας, με κατεύθυνση πρός τον Ελεύθεριο Βενιζέλο, μέσα στο ταξί, ο Τζώνυ μου είπε «να δείς ότι θα έχει καθυστέρηση η πτήση». Δεν έκανα κανένα σχόλιο για τις εικασίες του, αλλά όταν φθάσαμε πράγματι οι εικασίες του βγήκαν αληθινές. Η πτήση είχε καθυστέρηση περίπου μία ώρα, αμέσως ο Τζώνυ με πλησιάσε και άρχισε να χτυπάει με το δείκτη του χεριού το πλάι της μύτης του. Μου φάνηκε λίγο παράξενο και τον ρώτησα
«μή μου πείς ότι τώρα σε έπιασε αλλεργία με τη μύτη σου, δεν είμαστε ούτε δέκα λεπτά μέσα σε αυτό το χώρο». Τις αλλεργίες οι Αλβιώνες τις έχουν στην τσέπη τους, μία για κάθε περίπτωση. Ο Τζώνυ μου απάντησε «είδες τι σου είπα για τη καθυστέρηση» και χτύπησε με τον ίδιο τρόπο την μύτη του ξανά.
«Πολύ ωραία, και γιατί χτυπάς τη μύτη σου» του είπα.
«Είναι μία χειρονομία που υποδηλώνει να ακούς τον συζυγό σου που τα ξέρει όλα πριν από σένα για σένα. Είναι κάτι ανάλογο όταν εσύ υψώνεις τα φρύδια σου για να μου υποδηλώσεις την άρνηση σου, αυτό το περίφημο ελληνικό σου ‘όχι’. Μου πήρε αρκετούς μήνες να καταλάβω γιατί δεν απαντούσες με ένα ναι ή όχι στις ερωτήσεις μου, παρά είχες ένα ύφος έκπληκτο με τα υψωμένα σου φρύδια» είπε ο Τζώνυ με την ήρεμη φωνή του. Καταλαβαίνεις ημερολόγιο τώρα, συννεννόηση φιστίκι, όπως λέει και ο Παναγιωτάκης ο εξάχρονος γιός της κυρίας Μαρίας της γειτόνισσας της μαμάς μου, στην πολυκατοικία. Και άν ήθελα να δώσω πιο επιστημονικό τόνο στις διαφορές μας, θα έβαζα τη σχέση μας μέσα στο πλαίσιο των διαφορών που έχει ήδη ορίσει ο Τζών Γκρέι στο βιβλίο του ‘Ο άντρας είναι από τον Αρη και η γυναίκα από την Αφροδίτη’. Στη δική μας περίπτωση ο Τζώνυ είναι από τον ΄Αρη μέσω Αγγλίας και εγώ από την Αφροδίτη μέσω Ελλάδας. Ζόρικη η συννενόηση μέσα σε αυτή τη σχέση.
