A review by So Far
Είναι ένα βιβλίο που το διάβασα με ένα χαμόγελο κρεμασμένο στην άκρη των χειλιών.
Αυτό το νησί με τις συνήθειές του και τις ιδιορρυθμίες του, με τον τρόπο σκέψης του, είναι αφενός το αγαπημένο μου για όλα αυτά αφετέρου είναι πια οικογενειακή μνήμη
Τα βιβλία έχουν πολλές αναγνώσεις και άπειρες οπτικές. Σε βιβλία ημερολογιακού χαρακτήρα εκείνο που προέχει είναι το ανθρώπινο στοιχείο , στην πραγματικότητα καταλαβαίνεις περισσότερο την οπτική , τις ανησυχίες, τις αγωνίες , το πώς εισπράττονται οι διαφορές που βιώνει ο συγγραφέας. Και αυτή είναι η αξία τους, γιατί πάνω κάτω αποτελούν μια κοινωνική καταγραφή - και στην περίπτωση της Πηνελόπης πολύ αξιόπιστη - ανάλογα με το χώρο που κινείται... you're a real posh dear !
Όσο για τον τον Τζόνυ, ο Τζόνυ όπως ο καθένας μας ήρθε σε αυτή τη ζωή για να παίξει , μόνο που στο παιχνίδι μπήκε η Πηνελόπη οπότε σου δίνει την εντύπωση ότι ζει μια έκπληξη που άλλοτε εκφράζει και άλλοτε όταν λειτουργούν υπόγεια τα αγγλικά "κατεστημένα" εκδηλώνει με ένα βλέμμα απορίας και έκπληξης μαζί. Αναμφίβολα αυτό είναι ένα spicy game και έτσι γίνεται συνήθως όταν συναντώνται διαφορετικές νοοτροπίες και πολλά άλλα.
Η λέξη που αναδύεται από το βιβλίο είναι η λέξη "ισορροπία". Όλη η προσπάθεια γίνεται για την προσέγγιση της ισορροπίας... είναι σχετικά ευκολότερο να έχεις πολλούς Βρετανούς around αλλά αρκετά δύσκολο να έχεις τον Βρετανό μέσα στο σπίτι σου, όπως και για εκείνον είναι εξίσου δύσκολο να έχει την Ελληνίδα στο δικό του.
Έτσι λοιπόν στην αναζητούμενη ισορροπία της ισότιμης συμβίωσης μπαίνει και το θέμα της μικρής ΑγγλοΕλληνικής ή ΕλληνοΑγγλικής "μάχης".
Οι μικρές αυτές "μάχες" θέλουν ένα ξεχωριστό χαρακτήρα, που νομίζω ότι για να "κερδηθούν" και από τους δύο χρειάζονται κυρίως χιούμορ και εύκολο σήκωμα του φρυδιού. Και όπως λέει μια παλιά οικογενειακή μας φίλη, παντρεμένη εδώ και άπειρα χρόνια με Άγγλο aristo :
"Πάντα χρυσό μου πρέπει να θυμάσαι ότι τον Γοργοπόταμο τον ανατίναξε ο Βελουχιώτης μαζί με τον Κρις Γουντχάους"...
*
Ήταν μια πολύ ωραία παρουσίαση, διακριτική, ήσυχη, λιτή και πολύ poshy ανάλογη της Πηνελόπης. Η οποία Πηνελόπη πρέπει να σας πω, δεν παρέκκλινε ούτε nmm από την εντύπωση που δίνει μέσα από το μπλογκ της. Και αυτή η πιστότητα - όπως το σκέφτομαι τώρα - είναι που δίνει ιδιαίτερη αξία στη μπλογκόσφαιρα.
Τώρα δε που έχω διαβάσει το βιβλίο θα συμφωνήσω με το Τζόνυ ότι μάλλον στην προηγούμενη ζωή της θα έπρεπε να είναι Αγγλίδα , πετυχαίνοντας το συνδυασμό Αγγλικότητας και μεσογειακού ταπεραμέντου σε αυτήν εδώ τη ζωή σε εντυπωσιακό βαθμό
Δε θα γράψω άλλα, έχουν τοποθετηθεί θετικότατα αρκετοί μπλόγκερς πάνω στο βιβλίο που είναι και ειδικοί στο θέμα, έχουν πιο συγκεκριμένη οπτική, εξειδικευμένα κριτήρια και φυσικά άλλη βαρύτητα απόψεων.
Όσα όμως αποκόμισα θα αφήαω να περάσουν σιγά σιγά μέσα από τα σχόλια που της αφήνω στο μπλογκ της, είτε μέσα από τις απαντήσεις μου εδώ. Και αυτό γιατί στα βιβλία που διαβάζω όσα γράφονται και όσα εισπράττω δεν πάνε στο ράφι μαζί με το βιβλίο , αλλά θέλω να μένουν και να λειτουργούν διαρκώς. Υπομονή Πηνελόπη ! και όπως σου είπα, περιμένουμε και τις εντυπώσεις σου από τον τόπο της χλιδής , όταν θα έρθει η ώρα.
*
p.s I would like to thank So Far my blogomentor and very good friend for her time and effort to write her view about the book and its launch.
