A Gold Fish in the best seller list

Ενα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα by Eleni Gika

Το απίστευτο χιούμορ της Πηνελόπης-Ντία έπρεπε και από την επιλογή ψευδωνύμου να το υποψιαστώ! Αλλά χρειάστηκε αυτή η απίθανη φάρσα με τον Μπόρχες στο μπλόγκ μου για να βεβαιωθώ! Την είχα δεί στα σχόλια και στα πόστ της, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι διαβάζοντας πια το βιβλίο σε πολλά σημεία κόντεψα να πάθω ανακοπή!Ε ναι το χιούμορ, η επανάστασή μας στο παράλογο της ζωής!. Κι η συγγραφέας, αυτό ήδη το έχει προαποφασίσει, της πηγαίνει και της ταιριάζει, στο κάτω-κάτω έτσι πρέπει και έτσι επιθυμεί, να μας πηγαίνει διαρκώς «κρύο-ζεστό». Ξεκινώντας μας απ’το καυτό ελληνικό καλοκαίρι που τσουρουφλίζει το άσπρο δερματάκι του Τζόνι της, επιστρέφοντας στο διπλό πάπλωμά της το αγγλικό!.

Η δομή που επιλέγει η συγγραφέας είναι ημερολογιακή, διατρέχοντας σχεδόν ένα χρόνο, ξεκινά δηλαδή από Φθινόπωρο ως το επόμενο Καλοκαίρι, αποδεικνύοντας ότι η καθημερινότητα μας είναι η πιο αποκαλυπτική, έτσι και διαθέτεις την οξυδέρκεια δηλαδή να διακρίνεις, η μεγάλη σοφή! Στον μεγάλο ωκεανό της αμείλικτης καθημερινότητας πια κρίνονται όλα: ομοιότητες που μας φέρνουν κοντά και φθοροποιές διαφορές, εγωισμοί, άμυνες, κεκτημένα, ανοχές, αντοχές! Αλλά η Ντία, εντελώς από συγγραφική στόφα, αποδεικνύεται ακτινογραφική… παρατηρήτρια, διακρίνει προθέσεις, κληρονομικές εφέσεις, προγονικά λάθη και πάθη και αρετές, πίσω από απλές συμπεριφορές.Και με μεθοδολογία σπαρταριστή και εύληπτη, χρησιμοποιώντας ως μέσο της, ένα ζευγάρι σύγχρονο, ξεδιπλώνει πολλών ετών ιστορίας, δύο χώρες, κάνει σκηνές απείρου γέλιου το DNA δύο λαών. Πατώντας μονίμως σε δύο… βάρκες, κουβαλώντας μονίμως δύο πατρίδες, αυτή που τη γέννησε και την άλλη που επέλεξε, μόνη ωστόσο ως κάθε γεννημένος να πλάσει το δικό του παράλληλο σύμπαν συγγραφεύς, χρυσόψαρο σε μια ιδιόρρυθμη γυάλα, κατορθώνει να συγκεντρώσει σε μια ιστορία, βιβλία πολλά!

Εκείνο που βλέπουμε σε πρώτο πλάνο, είναι η ζωή της αθηναίας Πηνελόπης που επέλεξε να ζήσει στην Αγγλία μαζί με τον Τζόνι. Οι συνήθεις τους και οι φίλοι τους, το μωρό τους και οι… υδραυλικές εγκαταστάσεις τους, οι… σουβλίτσες, οι γλωσσικές ιδιομορφίες(η αγγλική γλώσσα ταυτοχρόνως η γλώσσα της φιλοφρόνησης αλλά και της προσβολής), οι σύγχρονες πολιτικές σκηνές, αλλά και τα προσωπικά διλήμματα, η νοσταλγία, η μετανάστευση και ο εκπατρισμός. Η αρχαία αυτή, κληρονομημένη δίψα του παπού για τα μεγάλα ταξίδια, τις μεγάλες θάλασσες που εκπληρώνει συνειδητά η ασυνείδητα η Πηνελόπη μετά. Αποκαλώντας το τόσο απλά και τρυφερά «αγαπημένο μου ημερολόγιο» η Πηνελόπη Φωκά-Μπένετ, η δική μας Ντία Μέξη-Τζόουνς τελικά, σκιαγραφεί τον πολίτη του κόσμου, παντρεύει μέσα από δύο ανθρώπους, δύο χώρες, δύο λαούς, δύο πολιτισμούς. Ενώνει συνήθειες αιώνων και κινήσεις ασυνείδητες και συνειδητές με χιούμορ, οξυδέρκεια, αφηγηματική δεινότητα και εικόνες ζωής καλειδοσκοπικές. Τα γουβαρλάκια της τα ‘φαγα, τη σουβλίτσα τη μίσησα, με τον Ολιβερ Τούιστ πλάνταξα στο γέλιο, μ’ έπιασε δύσπνοια με αυτό το «ώρες-ώρες δεν είμαι πουθενά». Χάρηκα τόσο πολύ που το μικρό ανθρωπάκι στο τέλος δεν φαίνεται να μοιάζει πουθενά!Μονάχα τα χρυσόψαρα μέσα στη γυάλα μοιάζουν και αναγνωρίζονται.



Aπό την Ελένη Γκίκα (συγγραφέας και δημοσιογράφος)

-------------------------------------------------------------------------------------


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ (Εφημερίδα Το BHMA)
GREEK LITERATURE BEST SELLER (Newspaper To VIMA)

1. Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου (εκδόσεις Κέδρος)

2. Ολα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη του Δημήτρη Μπουραντά (εκδόσεις Πατάκη)

3. Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι της Λένας Μαντά (εκδόσεις Ψυχογιός)

4. Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης της Μάρως Βαμβουνάκη (εκδόσεις Ψυχογιός)

5. Η άλλη πλευρά του νομίσματος της Λένας Μαντά (εκδόσεις Ψυχογιός)

6. Από δρυ παλιά κι από πέτρα της Νοέλ Μπάξερ (εκδόσεις Ψυχογιός)

7. Σαν ταξιδιάρικα πουλιά του Θοδωρή Παπαθεοδώρου (εκδόσεις Ψυχογιός)

8. Μ.Χ. του Βασίλη Αλεξάκη (εκδόσεις Εξάντας)

9. Ο Τζόνι κι εγώ της Ντίας Μέξη-Τζόουνς (εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική)

10. Παλιά, πολύ παλιά του Πέτρου Μάρκαρη (εκδόσεις Γαβριηλίδη)


Το ΒΗΜΑ, 19/10/2008 , Σελ.: S07
Κωδικός άρθρου: B15490S072

Υ.γ αντε, τα κατάφερε παρά ένα μπήκε στη λιστα των ευπωλήτων αλληλούια!
p.s Johnny managed to get the 9th position in the best seller list !!!

Johnny and me by Dropalos

The following is a a review by Dropalos www.thoughtsofashy.wordpress.com

Το βιβλίο αυτό σε μορφή ημερολογίου, εάν εκτιμώ σωστά η περίοδος είναι φθινόπωρο του 2004 με λήξη ημερολογιακού καλοκαιριού του 2005, περιγράφει την ζωή ενός ελληνοαγγλικού ζευγαριού σε μια κωμόπολη στην Αγγλία από την οπτική της Πηνελόπης Φωκά-Bennett (alter ego της συγγραφέως; ) την προσπάθεια προσαρμογής της στον περίεργο για τους Έλληνες αγγλικό τρόπο ζωής μέχρι το σημείο, όπου λαμβάνει την αγγλική ιθαγένεια και γίνεται και «τυπικά» Αγγλίδα. Γράφω «τυπικά», διότι η ηρωίδα δεν γκρινιάζει απλώς για την διαφορετικότητα της νέας της πατρίδας αρνούμενη κάθε αλλαγή, αλλά προσπαθεί ειλικρινά να προσαρμοστεί, χωρίς, όμως, και να χάσει ό,τι την συνδέει με την πατρίδα, όπου μεγάλωσε. Δεν είναι λοιπόν, ούτε η μίζερη, που θα βρει τα πάντα λάθος, αλλά ούτε και η «τουρίστρια», που εξιδανικεύει το ξένο και τις διαφημιστικές του απεικονίσεις. Ίσως, λοιπόν, η ονομασία της ηρωίδας ως Πηνελόπη Φωκά πριν από τον γάμο της να μην είναι τυχαία. Η μυθολογική Πηνελόπη, από βασιλική γενιά της Σπάρτης και ξαδέλφη της ωραίας Ελένης και της Κλυταιμνήστρας, γίνεται σύζυγος του Οδυσσέα και αποκτά μόνιμους δεσμούς με την νέα της πατρίδα (αλήθεια, πόσοι πολλοί μπορούν να συνδέσουν την Πηνελόπη με την ιστορία της πριν τον γάμο της με τον Οδυσσέα και την αναμονή να επιστρέψει από την Τροία; ). Έτσι και η ηρωίδα Πηνελόπη. Πηνελόπη Φωκά για την ακρίβεια σε ηθελημένες ή αθέλητες αναφορές στον μύθο, στο Βυζάντιο και στο κεφαλληνιακό παρακλάδι του Libro d’ Oro.
Ενδεχομένως να μού φαινόταν οικειότερο ένα βιβλίο της μορφής…η Λώρα και εγώ, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν βρήκα καμιά δυσκολία να το διαβάσω και το καταδιασκέδασα.
Όσοι έχουμε ζήσει ως φοιτητές στην Αγγλία, ή έστω έχουμε πάει ως τουρίστες εκεί θα βρούμε γνώριμα στοιχεία: τις διπλές βρύσες, την χλιαρή μπύρα, τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό, ενώ δεν έχει τελειώσει καλά καλά το καλοκαίρι. Θα συλλογισθούμε και τις αλλαγές, που έχουν γίνει και εδώ: διότι μπορεί να μάς φαίνεται παράξενο, όπου τα Χριστουγεννιάτικα βγαίνουν από τον Σεπτέμβριο, αλλά και εδώ έχει παρέλθει ο καιρός, όπου τα Χριστουγεννιάτικα έκαναν δειλά την εμφάνισή τους στα Νικολοβάρβαρα. Τώρα εμφανίζονται αρκετά νωρίτερα.
Όπως παρουσιάζεται το βιβλίο, δεν πρόκειται μόνο για μία περίπτωση διαφορετικών πολιτισμών, που πρέπει να βρουν ένα modus vivendi, αλλά πολιτισμών απολύτως αντιθέτων μεταξύ τους. Φαντάζομαι αυτό θα γίνεται και για χάρη του αστείου της αφήγησης. Παρεμβατική οικογένεια, έστω προσπάθειες ακόμα και από μακριά, έναντι διακριτικής (εάν και αυτή έχει τις ανησυχίες της με τον άσωτο έτερο υιό), ώριμη πολυπολιτισμική κοινωνία (χωρίς να παρουσιάζεται εξιδανικευμένα) έναντι μίας που τώρα προσπαθεί να πορευθεί πολυπολιτισμικά, συνδυασμός της παράδοσης και του μοντέρνου, έναντι απώλειας προσανατολισμού, διακριτικότητα έναντι κουτσομπολιού αυτοσυγκράτηση έναντι ανεξέλεγκτης πορείας με βάση τα συναισθήματα. Πανικός και εκμετάλλευση της εγκυμοσύνης εδώ, χαλαρότητα εκεί. Σαπουνόπερες, που δείχνουν την ζωή των πλουσίων εδώ, σαπουνόπερες, που δείχνουν την ζωή των γειτόνων τους εκεί, αφού είναι πολύ διακριτικοί για να ρωτήσουν.
Δεν εξιδανικεύει, πάντως, την νέα της πατρίδα η συγγραφέας και ο Τζόνι φαίνεται να τρομάζει και να γοητεύεται ταυτόχρονα με την ελληνική χαλαρότητα και την ευκολία έκφρασης των συναισθημάτων. Εξάλλου, πολλές φορές η διακριτικότητα δεν τους αφήνει καν να χαρούν τους κήπους τους και χρειάζεται ένας Έλληνας για να τους το δείξει. Ακόμα και η γραφειοκρατία κάνει τα λάθη της. Υπάρχουν, όμως, σημεία στα οποία πρέπει να προβληματισθούμε. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του πικ νικ. Δεν είναι ότι η ηρωίδα πήγε με το ταπεράκι και τα πλαστικά πιάτα, όταν οι άλλοι πήγαν με καλάθια και ειδικά επί τούτω σερβίτσια. Είναι η παρατήρησή της για το πώς δίνουν προστιθέμενη ποιοτική και αισθητική αξία στην φύση, όταν εδώ θα αδιαφορήσουμε παντελώς για αυτή. Αντιστοίχως και η βόλτα υπό βροχή στην προκυμαία. Θα φροντίσουν να την χαρούν, με την μάνα της ηρωίδας να μιζεριάζει, όπως μιζεριάζουμε οι περισσότεροι Έλληνες, όχι μόνο υπό βροχή αλλά και σε υπέροχη ευδία.
Με λίγα λόγια είναι ένα όμορφο και ευχάριστο βιβλίο, το οποίο κυλά εύκολα και ενώ θα σε κάνει να γελάσεις δεν είναι ρηχό, αλλά δημιουργεί και προβληματισμούς.
Η επίκαιρη μετάφραση: Ανά το βιβλίο η συγγραφέας, δίνει κλασσικές αγγλικές λέξεις και εκφράσεις και την (πλησιέστερη) απόδοσή τους στα ελληνικά. Κάπου υπάρχει και ο όρος golden boy, τον οποίο αποδίδει ως «το καμάρι» και όχι ως «χρυσό αγόρι».


p.s I would like to thank Dropalos so much for his time to read my book and write this cool review!

A Gold Fish in the best seller list

Ενα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα by Eleni Gika

Το απίστευτο χιούμορ της Πηνελόπης-Ντία έπρεπε και από την επιλογή ψευδωνύμου να το υποψιαστώ! Αλλά χρειάστηκε αυτή η απίθανη φάρσα με τον Μπόρχες στο μπλόγκ μου για να βεβαιωθώ! Την είχα δεί στα σχόλια και στα πόστ της, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι διαβάζοντας πια το βιβλίο σε πολλά σημεία κόντεψα να πάθω ανακοπή!Ε ναι το χιούμορ, η επανάστασή μας στο παράλογο της ζωής!. Κι η συγγραφέας, αυτό ήδη το έχει προαποφασίσει, της πηγαίνει και της ταιριάζει, στο κάτω-κάτω έτσι πρέπει και έτσι επιθυμεί, να μας πηγαίνει διαρκώς «κρύο-ζεστό». Ξεκινώντας μας απ’το καυτό ελληνικό καλοκαίρι που τσουρουφλίζει το άσπρο δερματάκι του Τζόνι της, επιστρέφοντας στο διπλό πάπλωμά της το αγγλικό!.

Η δομή που επιλέγει η συγγραφέας είναι ημερολογιακή, διατρέχοντας σχεδόν ένα χρόνο, ξεκινά δηλαδή από Φθινόπωρο ως το επόμενο Καλοκαίρι, αποδεικνύοντας ότι η καθημερινότητα μας είναι η πιο αποκαλυπτική, έτσι και διαθέτεις την οξυδέρκεια δηλαδή να διακρίνεις, η μεγάλη σοφή! Στον μεγάλο ωκεανό της αμείλικτης καθημερινότητας πια κρίνονται όλα: ομοιότητες που μας φέρνουν κοντά και φθοροποιές διαφορές, εγωισμοί, άμυνες, κεκτημένα, ανοχές, αντοχές! Αλλά η Ντία, εντελώς από συγγραφική στόφα, αποδεικνύεται ακτινογραφική… παρατηρήτρια, διακρίνει προθέσεις, κληρονομικές εφέσεις, προγονικά λάθη και πάθη και αρετές, πίσω από απλές συμπεριφορές.Και με μεθοδολογία σπαρταριστή και εύληπτη, χρησιμοποιώντας ως μέσο της, ένα ζευγάρι σύγχρονο, ξεδιπλώνει πολλών ετών ιστορίας, δύο χώρες, κάνει σκηνές απείρου γέλιου το DNA δύο λαών. Πατώντας μονίμως σε δύο… βάρκες, κουβαλώντας μονίμως δύο πατρίδες, αυτή που τη γέννησε και την άλλη που επέλεξε, μόνη ωστόσο ως κάθε γεννημένος να πλάσει το δικό του παράλληλο σύμπαν συγγραφεύς, χρυσόψαρο σε μια ιδιόρρυθμη γυάλα, κατορθώνει να συγκεντρώσει σε μια ιστορία, βιβλία πολλά!

Εκείνο που βλέπουμε σε πρώτο πλάνο, είναι η ζωή της αθηναίας Πηνελόπης που επέλεξε να ζήσει στην Αγγλία μαζί με τον Τζόνι. Οι συνήθεις τους και οι φίλοι τους, το μωρό τους και οι… υδραυλικές εγκαταστάσεις τους, οι… σουβλίτσες, οι γλωσσικές ιδιομορφίες(η αγγλική γλώσσα ταυτοχρόνως η γλώσσα της φιλοφρόνησης αλλά και της προσβολής), οι σύγχρονες πολιτικές σκηνές, αλλά και τα προσωπικά διλήμματα, η νοσταλγία, η μετανάστευση και ο εκπατρισμός. Η αρχαία αυτή, κληρονομημένη δίψα του παπού για τα μεγάλα ταξίδια, τις μεγάλες θάλασσες που εκπληρώνει συνειδητά η ασυνείδητα η Πηνελόπη μετά. Αποκαλώντας το τόσο απλά και τρυφερά «αγαπημένο μου ημερολόγιο» η Πηνελόπη Φωκά-Μπένετ, η δική μας Ντία Μέξη-Τζόουνς τελικά, σκιαγραφεί τον πολίτη του κόσμου, παντρεύει μέσα από δύο ανθρώπους, δύο χώρες, δύο λαούς, δύο πολιτισμούς. Ενώνει συνήθειες αιώνων και κινήσεις ασυνείδητες και συνειδητές με χιούμορ, οξυδέρκεια, αφηγηματική δεινότητα και εικόνες ζωής καλειδοσκοπικές. Τα γουβαρλάκια της τα ‘φαγα, τη σουβλίτσα τη μίσησα, με τον Ολιβερ Τούιστ πλάνταξα στο γέλιο, μ’ έπιασε δύσπνοια με αυτό το «ώρες-ώρες δεν είμαι πουθενά». Χάρηκα τόσο πολύ που το μικρό ανθρωπάκι στο τέλος δεν φαίνεται να μοιάζει πουθενά!Μονάχα τα χρυσόψαρα μέσα στη γυάλα μοιάζουν και αναγνωρίζονται.



Aπό την Ελένη Γκίκα (συγγραφέας και δημοσιογράφος)

-------------------------------------------------------------------------------------


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ (Εφημερίδα Το BHMA)
GREEK LITERATURE BEST SELLER (Newspaper To VIMA)

1. Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου (εκδόσεις Κέδρος)

2. Ολα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη του Δημήτρη Μπουραντά (εκδόσεις Πατάκη)

3. Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι της Λένας Μαντά (εκδόσεις Ψυχογιός)

4. Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης της Μάρως Βαμβουνάκη (εκδόσεις Ψυχογιός)

5. Η άλλη πλευρά του νομίσματος της Λένας Μαντά (εκδόσεις Ψυχογιός)

6. Από δρυ παλιά κι από πέτρα της Νοέλ Μπάξερ (εκδόσεις Ψυχογιός)

7. Σαν ταξιδιάρικα πουλιά του Θοδωρή Παπαθεοδώρου (εκδόσεις Ψυχογιός)

8. Μ.Χ. του Βασίλη Αλεξάκη (εκδόσεις Εξάντας)

9. Ο Τζόνι κι εγώ της Ντίας Μέξη-Τζόουνς (εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική)

10. Παλιά, πολύ παλιά του Πέτρου Μάρκαρη (εκδόσεις Γαβριηλίδη)


Το ΒΗΜΑ, 19/10/2008 , Σελ.: S07
Κωδικός άρθρου: B15490S072

Υ.γ αντε, τα κατάφερε παρά ένα μπήκε στη λιστα των ευπωλήτων αλληλούια!
p.s Johnny managed to get the 9th position in the best seller list !!!

Red+White=Pink

Την Penelope τη γνώρισα κι αυτήν στα σχόλια της Ρίτσας –μια lady, που τα βράδια κλείδωνε τον Jonny στη ντουλάπα, και με το λάπτοπ αγκαλιά μιλούσε με τις φίλες της. Μιλούσαμε στα σχόλια και στα ποστ, για τον Χιού, τον Μίστερ Ντάρσυ και τον sir S… Μιλήσαμε και πιο «κοντά», για τα παιδιά μας, για τα ζόρια μας.. Από τους διαλόγους διέκρινα έναν άνθρωπο ξύπνιο, λογικό, προσγειωμένο, με τρομερό χιούμορ και ευστροφία. Μια γλυκιά κοπέλα, με τις αγωνίες της για τα Αλβιωνάκια της και τα άγχη που έχουμε όλες, και λίγο παραπάνω, μια και είχε να “παλέψει” και τους Αλβιώνες. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι έγιναν βιβλίο οι περιπέτειές της –ανυπομονούσα να το δω. Και διάβασα ένα βιβλίο φρέσκο, ζωντανό, με χιούμορ και αλήθειες. Που, το είπε καλύτερα (και του το έκλεψα πάλι) ο πάντα εύστοχος AfMarx, εδώ:

…το βιβλίο είναι απολαυστικό. Μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές της Πηνελόπης, η Ντία κάνει μια συγκριτική μελέτη της καθημερινότητας και της νοοτροπίας των 2 λαών, για να καταλήξει στο συμπέρασμα του επιλόγου “ζήτω η διαφορετικότητα”
Όλα αυτά όμως με πολύ χιούμορ.
Ελληνικό χιούμορ, μπολιασμένο με βρετανικό φλέγμα.

Και την είδαμε, από κοντά πια, την Τετάρτη στο Public. Και η καλή μου γνώμη έγινε καλύτερη, είδα ακριβώς την «Πενελοπε» που είχα φανταστεί -μέσα σε ένα καταπληκτικό μωβ φόρεμα, με ένα μόνιμα κολλημένο χαμόγελο, αμήχανο από την αγάπη των γύρω της . Και μας έμεινε η υπόσχεση «του μπακλαβά», όταν ξανάρθει..!

Για την “Πενέλοπε” -τη φίλη μου τη Ντία Μέξη-Τζόουνς, τι πιο ταιριαστό από αυτό:


By Natassaki
I would like to thank my good friend Natassaki for this lovely post about me and the book as well as the super duper 'Sparkle' aka AFMarx ;) for the best review ( I think he is going to get the prize :))

Penelope's balance

A review by So Far

Είναι ένα βιβλίο που το διάβασα με ένα χαμόγελο κρεμασμένο στην άκρη των χειλιών.
Αυτό το νησί με τις συνήθειές του και τις ιδιορρυθμίες του, με τον τρόπο σκέψης του, είναι αφενός το αγαπημένο μου για όλα αυτά αφετέρου είναι πια οικογενειακή μνήμη
Τα βιβλία έχουν πολλές αναγνώσεις και άπειρες οπτικές. Σε βιβλία ημερολογιακού χαρακτήρα εκείνο που προέχει είναι το ανθρώπινο στοιχείο , στην πραγματικότητα καταλαβαίνεις περισσότερο την οπτική , τις ανησυχίες, τις αγωνίες , το πώς εισπράττονται οι διαφορές που βιώνει ο συγγραφέας. Και αυτή είναι η αξία τους, γιατί πάνω κάτω αποτελούν μια κοινωνική καταγραφή - και στην περίπτωση της Πηνελόπης πολύ αξιόπιστη - ανάλογα με το χώρο που κινείται... you're a real posh dear !
Όσο για τον τον Τζόνυ, ο Τζόνυ όπως ο καθένας μας ήρθε σε αυτή τη ζωή για να παίξει , μόνο που στο παιχνίδι μπήκε η Πηνελόπη οπότε σου δίνει την εντύπωση ότι ζει μια έκπληξη που άλλοτε εκφράζει και άλλοτε όταν λειτουργούν υπόγεια τα αγγλικά "κατεστημένα" εκδηλώνει με ένα βλέμμα απορίας και έκπληξης μαζί. Αναμφίβολα αυτό είναι ένα spicy game και έτσι γίνεται συνήθως όταν συναντώνται διαφορετικές νοοτροπίες και πολλά άλλα.
Η λέξη που αναδύεται από το βιβλίο είναι η λέξη "ισορροπία". Όλη η προσπάθεια γίνεται για την προσέγγιση της ισορροπίας... είναι σχετικά ευκολότερο να έχεις πολλούς Βρετανούς around αλλά αρκετά δύσκολο να έχεις τον Βρετανό μέσα στο σπίτι σου, όπως και για εκείνον είναι εξίσου δύσκολο να έχει την Ελληνίδα στο δικό του.
Έτσι λοιπόν στην αναζητούμενη ισορροπία της ισότιμης συμβίωσης μπαίνει και το θέμα της μικρής ΑγγλοΕλληνικής ή ΕλληνοΑγγλικής "μάχης".
Οι μικρές αυτές "μάχες" θέλουν ένα ξεχωριστό χαρακτήρα, που νομίζω ότι για να "κερδηθούν" και από τους δύο χρειάζονται κυρίως χιούμορ και εύκολο σήκωμα του φρυδιού. Και όπως λέει μια παλιά οικογενειακή μας φίλη, παντρεμένη εδώ και άπειρα χρόνια με Άγγλο aristo :
"Πάντα χρυσό μου πρέπει να θυμάσαι ότι τον Γοργοπόταμο τον ανατίναξε ο Βελουχιώτης μαζί με τον Κρις Γουντχάους"...
*
Ήταν μια πολύ ωραία παρουσίαση, διακριτική, ήσυχη, λιτή και πολύ poshy ανάλογη της Πηνελόπης. Η οποία Πηνελόπη πρέπει να σας πω, δεν παρέκκλινε ούτε nmm από την εντύπωση που δίνει μέσα από το μπλογκ της. Και αυτή η πιστότητα - όπως το σκέφτομαι τώρα - είναι που δίνει ιδιαίτερη αξία στη μπλογκόσφαιρα.
Τώρα δε που έχω διαβάσει το βιβλίο θα συμφωνήσω με το Τζόνυ ότι μάλλον στην προηγούμενη ζωή της θα έπρεπε να είναι Αγγλίδα , πετυχαίνοντας το συνδυασμό Αγγλικότητας και μεσογειακού ταπεραμέντου σε αυτήν εδώ τη ζωή σε εντυπωσιακό βαθμό
Δε θα γράψω άλλα, έχουν τοποθετηθεί θετικότατα αρκετοί μπλόγκερς πάνω στο βιβλίο που είναι και ειδικοί στο θέμα, έχουν πιο συγκεκριμένη οπτική, εξειδικευμένα κριτήρια και φυσικά άλλη βαρύτητα απόψεων.
Όσα όμως αποκόμισα θα αφήαω να περάσουν σιγά σιγά μέσα από τα σχόλια που της αφήνω στο μπλογκ της, είτε μέσα από τις απαντήσεις μου εδώ. Και αυτό γιατί στα βιβλία που διαβάζω όσα γράφονται και όσα εισπράττω δεν πάνε στο ράφι μαζί με το βιβλίο , αλλά θέλω να μένουν και να λειτουργούν διαρκώς. Υπομονή Πηνελόπη ! και όπως σου είπα, περιμένουμε και τις εντυπώσεις σου από τον τόπο της χλιδής , όταν θα έρθει η ώρα.
*

p.s I would like to thank So Far my blogomentor and very good friend for her time and effort to write her view about the book and its launch.

The Penelopiad

Πάντα αναρωτιέμαι αν γι αυτά που διαβάζω, που βλέπω, που ακούω υπάρχει κάποιος που τον αφορά η παρ-ανάγνωσή μου, η παρ-όραση, το παρ-άκουσμά μου και η απάντησή μου βγαίνει πάντα αυθόρμητα: Όχι, κανείς, αφού στην πραγματικότητα αδυνατώ (κι ούτε που θέλω άλλωστε) να νομιμοποιήσω την κριτική μου, αδυνατώ να εμπεδώσω την ιδέα του κρίνειν, την ηθελημένη επιλογή ανάμεσα σε δύο πόλους τον θετικό και τον αρνητικό.
Μην μπερδευτείτε, όμως. Μέσω της αδυναμίας μου, τιμώ και θαυμάζω απεριόριστα τους κριτικούς γιατί θεωρώ ότι στέκονται σε μια διασταύρωση. Βρίσκονται, ακριβώς στον χιασμό επιστημοσύνης και ποιητικής, μόνο που, νομοτελειακά, η επιστημολογία ανάγεται στο ισχυρό μέλος του χιασμού και (υποκλέπτοντας από την ποιητική το όπλο της, τη ρητορική) αντί να επικοινωνεί έναν νόημα, κοινωνεί ένα επι-νόημα (που θα έλεγε και ο Βέλτσος, -θα σας πεθάνω στα λινκάκια, σήμερα, πάρτε το απόφαση).
Κι αυτά που διαβάζεις, ακούς, βλέπεις και συστήνεις ή αποτρέπεις τους φίλους/ες σου από το να κάνουν το ίδιο? Συνιστούν κριτική? Μπααα! Εγώ το ονομάζω προτίμηση και αυτό στέκεται σε ένα άλλο σταυροδρόμι. Αυτό της εμπειρίας και της μοναδικότητας μου. Μπορεί οι προτιμήσεις μου να αντιφάσκουν αισθητικά, να χάσκουν νοηματικά, ν’ απειλούν ή να δυσαρεστούν την ατομικότητα άλλων και κυρίως να πρήζουν τον καλό μου, αλλά η απάρνησή τους αντιτίθεται στην ηθική επιταγή της αυτονομίας μου –λέω, τώρα εγώ (και συμφωνεί μαζί μου και ο παλαιός των διανοητών ο Derrida). Έτσι λοιπόν, έχω μια λίστα δίπλα στα ποστ μου με τη γνώμη μου γι αυτά που διαβάζω, όπου κάθε κρίση μου παραμένει αυθαίρετη και αναιτιολόγητη μη διεκδικώντας αξία θεσφάτου, περιχαράσσοντας ωστόσο τη μοναδικότητά μου.
Εκεί, λοιπόν, πάνω-πάνω στη λίστα εδώ και κάνα τεσσάρι-πέντε μέρες βρίσκεται η Ντία Μέξη-Τζόουνς με την Πηνελόπη και τον Τζόνι της κι ενώ είχα αποφασίσει απλά να τους ταξινομήσω με όλη τη χαρά που μου πρόσφερε η ανάγνωσή τους, τελικά κάτι (που είπε η Penelope, αλλά δεν το ομολογώ, έτσι κι αλλιώς αυτή ξέρει) με κάνει να θέλω να γράψω κάτι παραπάνω. Όχι εν είδει κριτικής (αφού θεωρώ ότι δεν διαθέτω ούτε τα επιστημονικά φόντα, ούτε την ηθική νομιμοποίηση ν’ αξιολογήσω και να ταξινομήσω ένα έργο) αλλά σαν ένα ποστ διαλόγου με τη φίλη μου, σαν ένα ποστ ένταξης σε μια λέσχη ανάγνωσης (που εγκαινίασε ο Ντροπαλός) του έργου της κας. Μέξη-Τζόουνς, όπου συζητώντας για τον Τζόνι, αποδεχόμενοι τη μυθοπλασία του Τζόνι, διαπιστώνουμε ότι αναγιγνώσκουμε και γράφουμε διαφορετικά, πιθανά μιλώντας και για διαφορετικά πράγματα.
Το "Ο Τζόνι κι εγώ" είναι ένα κείμενο με αυτοβιογραφικές προεκτάσεις που στέκεται ανάμεσα στη μυθοπλασία και την αυτοαναφορά κι έτσι, αν με ρωτάτε –που δε με ρωτάτε, αλλά θα σας πω anyhow–απαιτεί μια σπειροειδή κατανόηση, μια αναγνώριση των κειμενικών του λειτουργιών και όχι μια ερμηνεία (όπως μας ματα-ξανα-λέει ο μπερδεμενομπερδευτικός Βέλτσος). Η Penelope, η διαδικτυακή περσόνα της κας Ντίας Μέξη Τζόουνς (που για μένα την αντικαθιστά –χωρίς να την υποκαθιστά– αφού η διαδικτυακή της υπογραφή, με την οποία τη γνώρισα, αυτονομήθηκε –όπως ήταν προορισμένη να κάνει– από τον/την κάτοχό της σε μια αδιάλειπτη περιπλάνηση) σε ένα βιβλίο-ημερολόγιο, με γραμμική εξέλιξη (μεγάλη ανακούφιση, μετά απ' όλα αυτά τα διακειμενικά και α-χρονικά μεταμοντέρνα που με/μας -αν θέλετε- κατατρύχουν) και που συνεχώς παραπέμπει στον εαυτό του, απλώνει τον μύθο της σε τρεις άξονες:
Της ανατροπής –κι αν η Οδύσσεια ήταν Πηνελοπιάδα?
Της γλώσσας – η ουσία της γλώσσας γράφεται πάντα σε μια και μοναδική γλώσσα?
Της ταυτότητας –αναγγέλλεται η ταυτότητα, αποδίδεται ή κατακτάται?
Η ανατροπή απαντά στη ρήση ενός σπουδαίου φιλοσόφου (νομίζω του Χάρρυ Κλυνν) τη δεκαετία του 80, ότι η δυστυχία του Έλληνα είναι ότι είναι ένας άνθρωπος-αλλού. Όπου και να βρίσκεται θέλει να βρεθεί κάπου αλλού. Και σ’ αυτή την περιπλάνηση υπάρχει πάντα πίσω μια υφαίνουσα-ξεϋφαίνουσα Πηνελόπη στην αναμονή. Αν όμως...
Αν αντί για τον Οδυσσέα ταξίδευε για το αλλού η Πηνελόπη, πώς θα είχε εξελιχθεί το ομηρικό έπος? Αν η Ωγυγία δεν ήταν στη Μεσόγειο, αλλά στον Ατλαντικό κι αν η Καλυψώ ήταν Τζόνι, πώς θα είχε εξελιχθεί η ιστορία του σεβάσμιου επικού?
Η περιπλάνηση της Πηνελόπης είναι μια θηλυκή απάντηση κατανόησης απέναντι στον επεκτατισμό, τον θάνατο και τον ιμπεριαλισμό της περιπλάνησης του Οδυσσέα. Η Πηνελόπη δεν αντιμάχεται τους Λωτοφάγους, τους προσφέρει τις συνταγές της, δεν τυφλώνει τους Κύκλωπες, τους αναγκάζει να σωπάσουν, δεν κλέβει τα βόδια του Ήλιου, τα ανταλλάσσει με τα καλούδια της θείας και της μητέρας της. Η Πηνελόπη δε χώνει το σπαθί της στο λαιμό της Κίρκης για να λύσει τα μάγια της, χώνει το αλβιονάκι στην αγκαλιά του Τζόνι. Δεν διεκδικεί την επιστροφή της σπίτι (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι σίγουρη αν είναι η Ωγυγία ή η Ιθάκη), δεμένη στο κατάρτι για να αποφύγει τη γοητεία των Σειρηνών, κατεβαίνει απ’ το πλοίο και επιβάλλει τη δική της γοητεία συνομιλώντας στη γλώσσα τους.
Μια γλώσσα, που το εκπληκτικό παιχνίδι της Penelope με τη μορφή και το περιεχόμενο (η φωνητική απόδοση των λέξεων της Αλβιόνας), την αδειάζει από το νόημά της. Η απώλεια της λατινικής μορφής της λέξης, εξατμίζει το σημαινόμενό της. Στο κείμενο της, η Penelope γίνεται η Βαβέλ, (που δεν είναι το όνομα του πύργου, όπως μαθαίναμε παιδιά, αλλά έτσι ονομάζει ο Θεός τον εαυτό του την στιγμή που καταστρέφει τον πύργο –της νόησης– για να επιβάλλει τη γλωσσική διαφορά) και μεταφέρει τις λέξεις της Αλβιόνας στην Ελλάδα, μετατρέποντας τες σε κενά σημαινόμενα.
Η ελληνική μορφή μεταγράφει το βρετανικό νόημα (με την έννοια της νοητικής κατασκευής) αφ' ενός ομολογώντας τη διαφυγή του, αφ' ετέρου παραπέμποντας στο βαθύτερο φόβο της απώλειας του ίχνους της γλώσσας που ενώ δίνει τη μορφή αφήνεται πίσω. Το νόημα της Αλβιόνας αενάως διαφεύγει από την Penelope ενώ την ίδια στιγμή υφέρπει εντός της, αποζητώντας να γεμίσει το κενό της λησμονούμενης γλώσσας. Κι έτσι, η Ελληνίδα πλάνης (για την οποία θα ήτο υπερήφανος ο σοφός εκλιπών Derrida) ταλαντεύεται ανάμεσα στα δυο νοήματα που κομίζουν εναλλάξ το διαβατήριο και η ταυτότητα.
Μια αμφιβάλλουσα ταυτότητα, η οποία με το (επίσης) πολύ έξυπνο εύρημα του πιο προσωπικού εγγράφου της Penelope, που πότε εμφανίζεται πότε εξαφανίζεται αναδεικνύει τον ενδότερο φόβο της Penelope: την απομάκρυνση από τον ίδιο τον εαυτό της. Κάθε φορά που η ταυτότητα αναγγέλεται, κάθε φορά που οριοθετείται η ένταξη, λαμπιόνια που αναβοσβήνουν μες στο μυαλό της Penelope σχηματίζουν τη φράση: προσοχή παγίδα. Η διστακτικότητα της Penelope για το πού θα σταθεί το εκκρεμές της ζωής της μετατρέπεται σε κρίση ταυτότητας που φτάνει να την απειλεί με το πρόσωπο μιας άλλης στην ταυτότητα της.
Και φυσικά, η οριστική στάση του εκκρεμούς έρχεται με το παιδί. Η Penelope διαιρείται, αποκτά τον έτερο εαυτό, τον άλλο (στην περιπτωσή της την άλλη) πέρα από τον εαυτό. Κι αυτή η άλλη, το αλβιονάκι της, αγκυρώνει την Penelope στο χώμα της Αλβιόνας. Η ταυτότητά της τής προτείνεται από τον τόπο και τον χρόνο, αλλά εμπεδώνεται, τελικά, από τον καρπό της., από την ίδια. Η Penelope και το αλβιονάκι τη στιγμή που βρίσκουν η μια την άλλη κάνουν και ένα δώρο η μία στην άλλη. Στο αλβιονάκι, προσφέρεται μια αμβλύνουσα τη βρετανικότητα, συσσωρευμένη κληρονομιά 3000 ετών (αδειασμένη επάνω της με το όνομα Σοφία), από τη μητέρα, τη γιαγιά, τη θεία και μια μακριά σειρά γυναικών της γενιάς της που φτάνει ως τη μυθική Πηνελόπη, την ίδια στιγμή που το αλβιονάκι προσφέρει στη μητέρα της τη ρίζα. Το αλβιονάκι χαρίζει στην Penelope το χώμα της Αλβιόνας, του Τζόνι, του αδερφού, του πατέρα, του παππού και μιας μακριάς σειράς ανδρών της γενιάς της που φτάνει ως τον δυσοίωνο Beowulf.


p.s. I would like to thank very much my dear friend Meniek for her time and effort she spent writing this amazing review about ‘The Penelopiad’! She made me feel like rubbing shoulders with Margaret Atwood !!!

What they say about 'Johnny and Me part 5

…της Ντίας-Μέξη Τζόουνς. Το βιβλίο αυτό σε μορφή ημερολογίου, εάν εκτιμώ σωστά η περίοδος είναι φθινόπωρο του 2004 με λήξη ημερολογιακού καλοκαιριού του 2005, περιγράφει την ζωή ενός ελληνοαγγλικού ζευγαριού σε μια κωμόπολη στην Αγγλία από την οπτική της Πηνελόπης Φωκά-Bennett (alter ego της συγγραφέως; ) την προσπάθεια προσαρμογής της στον περίεργο για τους Έλληνες αγγλικό τρόπο ζωής μέχρι το σημείο, όπου λαμβάνει την αγγλική ιθαγένεια και γίνεται και «τυπικά» Αγγλίδα. Γράφω «τυπικά», διότι η ηρωίδα δεν γκρινιάζει απλώς για την διαφορετικότητα της νέας της πατρίδας αρνούμενη κάθε αλλαγή, αλλά προσπαθεί ειλικρινά να προσαρμοστεί, χωρίς, όμως, και να χάσει ό,τι την συνδέει με την πατρίδα, όπου μεγάλωσε. Δεν είναι λοιπόν, ούτε η μίζερη, που θα βρει τα πάντα λάθος, αλλά ούτε και η «τουρίστρια», που εξιδανικεύει το ξένο και τις διαφημιστικές του απεικονίσεις. Ίσως, λοιπόν, η ονομασία της ηρωίδας ως Πηνελόπη Φωκά πριν από τον γάμο της να μην είναι τυχαία. Η μυθολογική Πηνελόπη, από βασιλική γενιά της Σπάρτης και ξαδέλφη της ωραίας Ελένης και της Κλυταιμνήστρας, γίνεται σύζυγος του Οδυσσέα και αποκτά μόνιμους δεσμούς με την νέα της πατρίδα (αλήθεια, πόσοι πολλοί μπορούν να συνδέσουν την Πηνελόπη με την ιστορία της πριν τον γάμο της με τον Οδυσσέα και την αναμονή να επιστρέψει από την Τροία; ). Έτσι και η ηρωίδα Πηνελόπη. Πηνελόπη Φωκά για την ακρίβεια σε ηθελημένες ή αθέλητες αναφορές στον μύθο, στο Βυζάντιο και στο κεφαλληνιακό παρακλάδι του Libro d’ Oro.
Ενδεχομένως να μού φαινόταν οικειότερο ένα βιβλίο της μορφής…η Λώρα και εγώ, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν βρήκα καμιά δυσκολία να το διαβάσω και το καταδιασκέδασα.
Όσοι έχουμε ζήσει ως φοιτητές στην Αγγλία, ή έστω έχουμε πάει ως τουρίστες εκεί θα βρούμε γνώριμα στοιχεία: τις διπλές βρύσες, την χλιαρή μπύρα, τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό, ενώ δεν έχει τελειώσει καλά καλά το καλοκαίρι. Θα συλλογισθούμε και τις αλλαγές, που έχουν γίνει και εδώ: διότι μπορεί να μάς φαίνεται παράξενο, όπου τα Χριστουγεννιάτικα βγαίνουν από τον Σεπτέμβριο, αλλά και εδώ έχει παρέλθει ο καιρός, όπου τα Χριστουγεννιάτικα έκαναν δειλά την εμφάνισή τους στα Νικολοβάρβαρα. Τώρα εμφανίζονται αρκετά νωρίτερα.
Όπως παρουσιάζεται το βιβλίο, δεν πρόκειται μόνο για μία περίπτωση διαφορετικών πολιτισμών, που πρέπει να βρουν ένα modus vivendi, αλλά πολιτισμών απολύτως αντιθέτων μεταξύ τους. Φαντάζομαι αυτό θα γίνεται και για χάρη του αστείου της αφήγησης. Παρεμβατική οικογένεια, έστω προσπάθειες ακόμα και από μακριά, έναντι διακριτικής (εάν και αυτή έχει τις ανησυχίες της με τον άσωτο έτερο υιό), ώριμη πολυπολιτισμική κοινωνία (χωρίς να παρουσιάζεται εξιδανικευμένα) έναντι μίας που τώρα προσπαθεί να πορευθεί πολυπολιτισμικά, συνδυασμός της παράδοσης και του μοντέρνου, έναντι απώλειας προσανατολισμού, διακριτικότητα έναντι κουτσομπολιού αυτοσυγκράτηση έναντι ανεξέλεγκτης πορείας με βάση τα συναισθήματα. Πανικός και εκμετάλλευση της εγκυμοσύνης εδώ, χαλαρότητα εκεί. Σαπουνόπερες, που δείχνουν την ζωή των πλουσίων εδώ, σαπουνόπερες, που δείχνουν την ζωή των γειτόνων τους εκεί, αφού είναι πολύ διακριτικοί για να ρωτήσουν.
Δεν εξιδανικεύει, πάντως, την νέα της πατρίδα η συγγραφέας και ο Τζόνι φαίνεται να τρομάζει και να γοητεύεται ταυτόχρονα με την ελληνική χαλαρότητα και την ευκολία έκφρασης των συναισθημάτων. Εξάλλου, πολλές φορές η διακριτικότητα δεν τους αφήνει καν να χαρούν τους κήπους τους και χρειάζεται ένας Έλληνας για να τους το δείξει. Ακόμα και η γραφειοκρατία κάνει τα λάθη της. Υπάρχουν, όμως, σημεία στα οποία πρέπει να προβληματισθούμε. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του πικ νικ. Δεν είναι ότι η ηρωίδα πήγε με το ταπεράκι και τα πλαστικά πιάτα, όταν οι άλλοι πήγαν με καλάθια και ειδικά επί τούτω σερβίτσια. Είναι η παρατήρησή της για το πώς δίνουν προστιθέμενη ποιοτική και αισθητική αξία στην φύση, όταν εδώ θα αδιαφορήσουμε παντελώς για αυτή. Αντιστοίχως και η βόλτα υπό βροχή στην προκυμαία. Θα φροντίσουν να την χαρούν, με την μάνα της ηρωίδας να μιζεριάζει, όπως μιζεριάζουμε οι περισσότεροι Έλληνες, όχι μόνο υπό βροχή αλλά και σε υπέροχη ευδία.
Με λίγα λόγια είναι ένα όμορφο και ευχάριστο βιβλίο, το οποίο κυλά εύκολα και ενώ θα σε κάνει να γελάσεις δεν είναι ρηχό, αλλά δημιουργεί και προβληματισμούς.
Η επίκαιρη μετάφραση: Ανά το βιβλίο η συγγραφέας, δίνει κλασσικές αγγλικές λέξεις και εκφράσεις και την (πλησιέστερη) απόδοσή τους στα ελληνικά. Κάπου υπάρχει και ο όρος golden boy, τον οποίο αποδίδει ως «το καμάρι» και όχι ως «χρυσό αγόρι».


A review by Dropalos
I would like to thank Dropalos for reading my book and writing this cool review!

'Johnny and me' in the best seller list!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ (BHMA)
GREEK LITERATURE BEST SELLER (VIMA)

1. Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου (εκδόσεις Κέδρος)

2. Ολα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη του Δημήτρη Μπουραντά (εκδόσεις Πατάκη)

3. Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι της Λένας Μαντά (εκδόσεις Ψυχογιός)

4. Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης της Μάρως Βαμβουνάκη (εκδόσεις Ψυχογιός)

5. Η άλλη πλευρά του νομίσματος της Λένας Μαντά (εκδόσεις Ψυχογιός)

6. Από δρυ παλιά κι από πέτρα της Νοέλ Μπάξερ (εκδόσεις Ψυχογιός)

7. Σαν ταξιδιάρικα πουλιά του Θοδωρή Παπαθεοδώρου (εκδόσεις Ψυχογιός)

8. Μ.Χ. του Βασίλη Αλεξάκη (εκδόσεις Εξάντας)

9. Ο Τζόνι κι εγώ της Ντίας Μέξη-Τζόουνς (εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική)

10. Παλιά, πολύ παλιά του Πέτρου Μάρκαρη (εκδόσεις Γαβριηλίδη)


Το ΒΗΜΑ, 19/10/2008 , Σελ.: S07
Κωδικός άρθρου: B15490S072

Υ.γ αντε, τα κατάφερε παρά ένα μπήκε στη λιστα των ευπωλήτων αλληλούια!
p.s Johnny managed to get the 9th position in the best seller list !!!

What they say about 'Johnny and Me' part 3

Πολλαπλά ξαφνιάσματα by Manos Kontoleon

Και δεν ήταν ξάφνιασμα μόνο το ότι έγραψε, αλλά και το τι έγραψε.
Αυτό το φρέσκο, το χαριτωμένο, το κεφάτο, το σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό κείμενο.
Χάρηκα που το είδα, χαίρομαι που το βλέπω να κυκλοφορεί πια.
Είναι ένα βιβλίο που με ανάλαφρο τρόπο λέει σοβαρά πράγματα.
Μιλά για τις στρεβλώσεις δυο κοινωνιών, αλά και για τα ανοίγματα που η κάθε μια τους επιχειρεί.
Μιλά για πως συνταιριάζονται μέσα από τη συμβίωση δυο ανθρώπων, διαφορετικές κουλτούρες.
Στην ουσία μιλά για μια νέα γενιά ανθρώπων που κυκλοφορούν ανά την Ευρώπη και δημιουργούν μια δισυπόστατη πατρίδα.
Με άλλα λόγια είναι ένα μυθιστόρημα με περιεχόμενο και σύγχρονο προβληματισμό. Και σύγχρονο τρόπο γραφής.
Ναι, η Ντία Μέξη – Τζόουνς με το πρώτο της κιόλας μυθιστόρημα κατοχυρώνεται ως συγγραφέας. Και μάλιστα συγγραφέας που ξέρει να χρησιμοποιεί όχι μόνο τη γλώσσα –πατροπαράδοτο εργαλείο κάθε συγγραφέα. Αλλά και το διαδίκτυο.
Στο blog για το βιβλίο της (johnny-ang-me.blogspot.com) γίνεται ‘το σώσε’ και ‘το έλα να δεις’
Α, μου αρέσουν οι άνθρωποι που με ξαφνιάζουν.
Και οι άνθρωποι που σε ξαφνιάζουν γράφουν βιβλία που ξαφνιάζουν κι αυτά.
Μανος Κοντολέων (συγγραφέας)

What they say about 'Johnny and me' part 2

Ενα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα by Eleni Gika

Το απίστευτο χιούμορ της Πηνελόπης-Ντία έπρεπε και από την επιλογή ψευδωνύμου να το υποψιαστώ! Αλλά χρειάστηκε αυτή η απίθανη φάρσα με τον Μπόρχες στο μπλόγκ μου για να βεβαιωθώ! Την είχα δεί στα σχόλια και στα πόστ της, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι διαβάζοντας πια το βιβλίο σε πολλά σημεία κόντεψα να πάθω ανακοπή!Ε ναι το χιούμορ, η επανάστασή μας στο παράλογο της ζωής!. Κι η συγγραφέας, αυτό ήδη το έχει προαποφασίσει, της πηγαίνει και της ταιριάζει, στο κάτω-κάτω έτσι πρέπει και έτσι επιθυμεί, να μας πηγαίνει διαρκώς «κρύο-ζεστό». Ξεκινώντας μας απ’το καυτό ελληνικό καλοκαίρι που τσουρουφλίζει το άσπρο δερματάκι του Τζόνι της, επιστρέφοντας στο διπλό πάπλωμά της το αγγλικό!.

Η δομή που επιλέγει η συγγραφέας είναι ημερολογιακή, διατρέχοντας σχεδόν ένα χρόνο, ξεκινά δηλαδή από Φθινόπωρο ως το επόμενο Καλοκαίρι, αποδεικνύοντας ότι η καθημερινότητα μας είναι η πιο αποκαλυπτική, έτσι και διαθέτεις την οξυδέρκεια δηλαδή να διακρίνεις, η μεγάλη σοφή! Στον μεγάλο ωκεανό της αμείλικτης καθημερινότητας πια κρίνονται όλα: ομοιότητες που μας φέρνουν κοντά και φθοροποιές διαφορές, εγωισμοί, άμυνες, κεκτημένα, ανοχές, αντοχές! Αλλά η Ντία, εντελώς από συγγραφική στόφα, αποδεικνύεται ακτινογραφική… παρατηρήτρια, διακρίνει προθέσεις, κληρονομικές εφέσεις, προγονικά λάθη και πάθη και αρετές, πίσω από απλές συμπεριφορές.Και με μεθοδολογία σπαρταριστή και εύληπτη, χρησιμοποιώντας ως μέσο της, ένα ζευγάρι σύγχρονο, ξεδιπλώνει πολλών ετών ιστορίας, δύο χώρες, κάνει σκηνές απείρου γέλιου το DNA δύο λαών. Πατώντας μονίμως σε δύο… βάρκες, κουβαλώντας μονίμως δύο πατρίδες, αυτή που τη γέννησε και την άλλη που επέλεξε, μόνη ωστόσο ως κάθε γεννημένος να πλάσει το δικό του παράλληλο σύμπαν συγγραφεύς, χρυσόψαρο σε μια ιδιόρρυθμη γυάλα, κατορθώνει να συγκεντρώσει σε μια ιστορία, βιβλία πολλά!

Εκείνο που βλέπουμε σε πρώτο πλάνο, είναι η ζωή της αθηναίας Πηνελόπης που επέλεξε να ζήσει στην Αγγλία μαζί με τον Τζόνι. Οι συνήθεις τους και οι φίλοι τους, το μωρό τους και οι… υδραυλικές εγκαταστάσεις τους, οι… σουβλίτσες, οι γλωσσικές ιδιομορφίες(η αγγλική γλώσσα ταυτοχρόνως η γλώσσα της φιλοφρόνησης αλλά και της προσβολής), οι σύγχρονες πολιτικές σκηνές, αλλά και τα προσωπικά διλήμματα, η νοσταλγία, η μετανάστευση και ο εκπατρισμός. Η αρχαία αυτή, κληρονομημένη δίψα του παπού για τα μεγάλα ταξίδια, τις μεγάλες θάλασσες που εκπληρώνει συνειδητά η ασυνείδητα η Πηνελόπη μετά. Αποκαλώντας το τόσο απλά και τρυφερά «αγαπημένο μου ημερολόγιο» η Πηνελόπη Φωκά-Μπένετ, η δική μας Ντία Μέξη-Τζόουνς τελικά, σκιαγραφεί τον πολίτη του κόσμου, παντρεύει μέσα από δύο ανθρώπους, δύο χώρες, δύο λαούς, δύο πολιτισμούς. Ενώνει συνήθειες αιώνων και κινήσεις ασυνείδητες και συνειδητές με χιούμορ, οξυδέρκεια, αφηγηματική δεινότητα και εικόνες ζωής καλειδοσκοπικές. Τα γουβαρλάκια της τα ‘φαγα, τη σουβλίτσα τη μίσησα, με τον Ολιβερ Τούιστ πλάνταξα στο γέλιο, μ’ έπιασε δύσπνοια με αυτό το «ώρες-ώρες δεν είμαι πουθενά». Χάρηκα τόσο πολύ που το μικρό ανθρωπάκι στο τέλος δεν φαίνεται να μοιάζει πουθενά!Μονάχα τα χρυσόψαρα μέσα στη γυάλα μοιάζουν και αναγνωρίζονται.



Ελένη Γκίκα (συγγραφέας και δημοσιογράφος)

what they say about 'Johnny and me'

Στο βιβλίο του Τζορτζ Μάικς «How to be an alien», που κυκλοφόρησε το 1946, ο συγγραφέας συνθέτει ένα εγχειρίδιο επιβίωσης στη Βρετανία:
«Έγινε κάπως έτσι. Πριν από μερικά χρόνια έβγαινα με μια νεαρή κυρία που ήταν πολύ υπερήφανη που ήταν Αγγλίδα. Κάποια στιγμή, προς μεγάλη μου έκπληξη, μου ζήτησε να την παντρευτώ. ‘Όχι’, της απάντησα. ‘Δεν μπορώ. Η μητέρα μου ποτέ δεν θα συμφωνούσε να παντρευτώ μια ξένη’. Με κοίταξε ξαφνιασμένη και εκνευρισμένη. ‘Εγώ, ξένη; Τι ανόητο! Εγώ είμαι Αγγλίδα. Εσύ είσαι ο ξένος. Εσύ και η μητέρα σου’. Δεν υποχώρησα. ‘Και στη Βουδαπέστη, ξένος είμαι;’ Τη ρώτησα. ‘Οπουδήποτε’, μου απάντησε με αποφασιστικότητα. ‘Η γεωγραφία δεν επηρεάζει την αλήθεια. Ό,τι ισχύει στην Αγγλία, ισχύει επίσης και στην Ουγγαρία και στη Βενεζουέλα και παντού’».
Σε κάποιο άλλο σημείο, σατυρίζοντας τους Βρετανούς, μιλάει για την πρόταση γάμου:
«Εάν ένας Ευρωπαίος θέλει να δηλώσει την έρωτά του σε μια νεαρή γυναίκα, γονατίζει, της λέει ότι είναι το πιο γλυκό, το πιο γοητευτικό και λαμπερό πλάσμα στον κόσμο, ότι διαθέτει αυτό το κάτι, κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό που μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άλλες γυναίκες διαθέτουν και πως θα του ήταν αδιανόητο να ζήσει έστω και ένα λεπτό χωρίς αυτήν. Συχνά, για να δώσει λίγη περισσότερη έμφαση στα λεγόμενά του, αυτοπυροβολείται επιτόπου. Αυτή είναι μια φυσιολογική, καθημερινή εκδήλωση αγάπης σε χώρες με πιο φλογερό ταμπεραμέντο.
Στην Αγγλία, το αγόρι χτυπά φιλικά την πλάτη της καλής του και της λέει γλυκά: ‘Δεν μου είσαι αντιπαθής, ξέρεις’. Αν μάλιστα είναι τρελός από πάθος, μπορεί και να προσθέσει: ‘Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον μου είσαι συμπαθής’».
Αν και δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς έγινε η πρόταση γάμου ανάμεσα στον Τζόνι και την Πηνελόπη, το αποτέλεσμα είναι ένα νεαρό ζευγάρι, που αντιμετωπίζει πέρα από τις συνήθεις παρεξηγήσεις ανάμεσα στα δύο φύλα και τις συνήθεις παρεξηγήσεις ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες: την αγγλική και την ελληνική.
Κάποιες από τις διαφορές τις γνωρίζουμε όλοι: Στην Αγγλία βρέχει, στην Ελλάδα έχει πολλά κουνούπια. Στην Ελλάδα η μπύρα πίνεται παγωμένη, στην Αγγλία χλιαρή. Και βεβαίως, στην Ελλάδα είμαστε υπερβολικοί στις εκδηλώσεις μας, ενώ στην Αγγλία οι άνθρωποι έχουν κάποια αυτοσυγκράτηση. Μέσα από το ημερολόγιο της Πηνελόπης, αυτός ο βασικός πυρήνας περνά από τη θεωρία στην πράξη. Η Ελληνίδα βασανίζεται μέσα σε όλα αυτά, χωρίς ωστόσο να χάνει στιγμή το χιούμορ της, κάτι για το οποίο άλλωστε φημίζονται και οι Βρετανοί.
Στην πορεία πληροφορούμαστε μαζί της κι άλλες, λιγότερο γνωστές διαφορές. Οι Άγγλοι φιλούν μόνο στο ένα μάγουλο, ενώ οι Έλληνες φιλάνε σταυρωτά. Στην Ελλάδα κάνουμε ακλόνητοι και την πιο προσωπική ερώτηση, ενώ στην Αγγλία κάτι τέτοιο θεωρείται αδιανόητο. Στην Αγγλία οι γιατροί απαγορεύουν στις εγκύους την κατανάλωση λευκών τυριών. Στην Ελλάδα οι έγκυες τρώνε τη φέτα με το κιλό.
Πέρασα ώρες καταγράφοντας τις διαφορές, όπως προκύπτουν από το βιβλίο της Ντία Μέξη-Τζόουνς. Για να καταλήξω, ξεκαρδισμένη, στην απλή διαπίστωση: σε όλους τους πολιτισμούς, όσες κάλτσες και να βάλεις στο πλυντήριο, βγαίνουν πάντοτε λιγότερες.
Εν ολίγοις, το «Ο Τζόνι κι εγώ» είναι ένα βιβλίο με πολύ χιούμορ για πολλά πράγματα: τους Έλληνες και τους Άγγλους, τους άντρες και τις γυναίκες, την εγκυμοσύνη, τα λουλουδωτά φορέματα, τη φιλία μεταξύ των ανδρών, τη φιλία μεταξύ των γυναικών και βεβαίως, τον καιρό.


Από την κριτικό βιβλίων Αγγελική Παπαδοπούλου (υπεύθυνη των εκδόσεων Φερενίκη)


Update : Συγγνώμη για την διπλογραφή του άρθρου αλλά όταν κανείς ταξιδεύει με το λαπτοπ το wireless προδίδει και είναι αδύνατο να διορθωθεί άμεσα