“No Country for Old Men” the adaptation of Cormac McCarthy's novella by the Coen brothers, was the film we saw last night. Cormac, Coen and I are a difficult combination. Cormac has hardly female characters in his books because, as he says, he doesn’t understand women! On the other hand, bad guys and violence is a common plot for Coens' films. For me, movie without man loves woman and generally without romance and flirt between the two sexes bores me. So my secret plan was siesta in the cinema. I sat comfortable in the seat; I took off my boots, ready to have my own adaptation in my dreams. To my surprise the film was interesting! It was a bold thriller and there was plenty of suspense, so I was holding Johnny’s arm in case of extreme brutality and at the same time I was kicking my legs to relieve my anxiety. At that point the inevitable happened. One of my boots disappeared in the hole between the step and the front seat, as the seats are in different levels. The anxiety at that point transformed to a really personal one. I murmured to Johnny my personal drama and I fall to all fours on the floor to find my belongings. From that position I had a really different view. It was like I was seeing the land from the boat. Everybody eyes were fixed on the screen and hardly anybody noticed that I was crawling on my knees. Even some of them, they raised their feet for me to crawl underneath!! I have to say that I felt a relief for this invisibility but without any joy in finding the boot. The end of the thriller was the same for both sides. The bad guy disappeared limping and I left the cinema hopping in one leg. We arrived safely at home. I think Johnny has got used to this kind of happenings! The only thing he said was “ ayia-ayia ...no adult moment with Penelope”! Cormac and Johnny, I think, have some similarities! My only comfort was a glass of wine...
P.S Go to see it! If you like thrillers! And it is a formidable one.
24 comments:
Χα χα Πηνελοπη μου, τι τραβηξες κι εσυ. Εγω παντως βρηκα πολυ χαριτωμενη την παραφρασμενη παρατηρηση του Τζωννυ. Παντως μια χαρα τα καταφερες, φαντασου να ειχες παρομοιες περιπετειες σε καποιο ελληνικο σινεμα. Ουτε που τολμω να φιαξω σεναρια. Πολλα φιλια και καλη εβδομαδα!
Δεν ξέρω Δέσποινα μου γιατί όλα συμβαίνουν σε εμένα ... για αυτό συμπαθώ αυτό τον Mr.Bean, καταλαβαίνω τι τραβάει....Σε φιλώ
P.S σε ευχαριστώ που είδες το πόστ μου και ανταποκρίθηκες γιατί όπως βλέπω οι έλληνες της Ελλάδας είναι μαζικά τσαντισμένοι και δεν γελάει το χειλάκι τους με τίποτα....!!
Καλό απόγευμα Πηνελόπη μου,
αν κατάλαβα καλά δεν την βρήκες την μπότα τελικά...
Λοιπόν κι εγώ νέα όταν ήμουν δεν μου άρεσαν τα έργα, χωρίς αγάπες (όπως έλεγα). Τώρα όμως βλέπω συχνά τέτοια.
Δυστυχώς δεν έχω παρέα για σινεμά. Ο άντρας μου δεν του αρέσει να κλείνεται σε μια κινηματογραφική αίθουσα και η κόρη μου (η παρέα μου στα σινεμά) λείπει για σπουδές στην γηραιά Αλβιώνα.
Καλά κατάλαβες Μερόπη μου. Ετσι και εγώ για σπουδές ήρθα και έμεινα ... και η μαμά μου έχασε την παρέα της και εγώ την δικιά της..μεγάλη απώλεια Μερόπη μου!Σε ποιό μέρος είναι η κορη σου (αν βέβαια επιτρέπεται??). Σε φιλώ
Είναι στο Lancaster η κορούλα μου, η παρεούλα μου που την έχασα! Δεν της πολυκλαίγομαι γιατί τα παιδιά πρέπει να προχωρούν απρόσκοπτα στη ζωή τους.
Εχεις δίκιο και έτσι πρέπει! Και έρχεται και στιγμή που αποζητούν και οι ιδιοι κάποια απόσταση.. να βρούν τον εαυτό τους.
Πηνελόπη μου,
το ξέρω. Κι εγώ βρήκα τον εαυτό μου όταν ήρθα για σπουδές στην Αθήνα, μακριά από τη στενή παρακολούθηση και επίδραση των γονιών μου και ιδιαίτερα της μητέρας μου που ήταν και είναι μια χαρισματική και έντονη προσωπικότητα. Μακριά της βρήκα τη δική μου προσωπικότητα.
Το ίδιο θέλω να πετύχουν και τα παιδιά μου.
Ενα από τα ίδια και εγώ. Αλλά αυτά τα τηλέφωνα καθημερινώς και να μην μπορείς να το δείς το πρόσωπο μόνο τη φωνή του είναι μεγάλο παίδεμα...
Εγω τωρα ηρθα να δω αν εγραψες κατι καινουργιο, αλλα διαβαζω αυτα που γραφετε, κανω ενα αχ και ενα βαχ πινω μια γουλια καφε και μετα ξανα αχ.
Φιλα Πηνελοπη μου, δεν εισαι η μονη Μεροπη!
Τσαο..
Δεν έγραψα τίποτε Δέσποινα, με άλλα γραψίματα παιδεύομαι αυτό τον καιρό αλλά στα διαλλείματα μου αρέσει η κουβεντούλα με τις φίλες. Να μιλάμε για την ξενητειά και τα παιδιά ... και νομίζω και εσύ κάπου στην ίδια κατάσταση βρίσκεσαι..
P.S. Κάτι θα βρώ να γράψω για να μην με βαρεθείτε εντελώς...Περνάω και σε βλέπω τι κάνεις βάζεις ωραία μουσική και φωτογραφίες...
Oχι με το ζορι βρε Πηνελοπη μου, μονο οταν σου βγαινει. Καποτε διαβασα το εξης¨Αν δεν εχεις κατι ενδιαφερον να πεις καλυτερα να μη το πεις. Εδω που τα λεμε εν μερει εχουν κι ενα δικιο. Αλλα απο την αλλη καμμια φορα θελεις να πεις κατι που θα το ακουσουν 5 ανθρωποι κι αυτο ειναι αρκετο. Και αλλες φορες θελεις να το πεις μονο στον εαυτο σου. Και κατι αλλο, το οτι συμπαθεις μερικους ανθρωπους δεν ειναι γιατι γραφουν συχνα, κατι αλλο σε τραβηξε. Μια γλυκεια κουβεντα, ενα αστειακι .. κατι.. Φιλακια!
penelope.....καλησπέρα πρώιμη Αλβιωνίδα κόρη! ( Ασχετο, αλλά δεν πειράζει). Μου αρέσει η συζήτηση που κάνετε. Εγω εχω γιούς, χα, χα και δεν είναι το ίδιο. Εχουν αμφότεροι μαμακίαση και γελάω μαζί τους. Πού να φύγουν..εκεί...βρε αντε πιο περα,...πανε δυο τρια βήματα και μετα , τσουπ τσουπ, νατα τα πουλάκια μου. Ασε εκεινες οι εκμηστυρεύσεις: τί και πώς και εγινε έτσι...σιγά παιδιά, δεν θελω αλλες λεπτομέρειες. Φτάνει...
Λοιπόν Πενελοπε σου εχω αφήσει μηνυματάκι στο Νατασσάκιον.Αμ πώς ;
Εχεις δίκιο Δέσποινα, βλέπεις με την μπλογκόσφαιρα έχουμε την δυνατότητα πια να διαλέγουμε τις συντροφιές μας γιατί πράγματι το θέλουμε και όχι γιατί είμαστε αναγκασμένοι έλλειψη επιλογής... Σε φιλώ
Ριτς΄έτσι λές ότι είναι άσχετα, αλλά όλα τα έχεις μετρήσει και τα έχεις σκεφτεί.. ξέρω εγώ. Τα αγόρια Ριτσα μου έτσι είναι κολλημένα στη ποδιά σου μέχρι να παντρευτούν μετά θα περιμένεις το τηλέφωνο... αλλά να τρώς μήν φοβάσαι μήν σε πιάσουν μπουκωμένη και δεν μπορείς να τους μιλήσεις γιατί μπορεί να είναι σε ένα μήνα και....
Σε φιλώ και να είσαι καλά
Ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ με τα έργα των αδερφών Κοέν. Εδώ και χρόνια. Μόνο ένα συμπάθησα, το Fargo
Γενικά δεν μου αρέσουν τα θρίλερ, σε όσα έχω πάει η κατανομή παρακολούθησης είναι η εξής:
1/4 της ταινίας κοιτάζω το ταβάνι
1/4 της ταινίας κοιτάζω τους μπροστινούς μου
διάλειμμα
1/4 της ταινίας χαζεύω και σκέφτομαι διάφορα
το τελευταίο 1/4 παίζω με το κινητό μου.
*
Αυτό το "πήγα για σπουδές και έμεινα" κορίτσια, το πέρασα κι εγώ ξυστά. Για να σας είμαι ειλικρινής αν μόλις τελείωνα τις σπουδές μου η επαγγελματική πρόταση που μου ήρθε ήταν Βρεττανική και όχι Γερμανική, το πιθανότερο είναι ότι θα έμενα στην Αλβιώνα for good.
Ο γιος μου που είναι στα 15 πάντως το έχει αποφασίσει ότι στην Ελλάδα δεν μένει με τίποτα. Και πώς να μείνει το παιδί με όλα αυτά που βλέπει και ακούει;
*
Πολύ όμορφη η κουβεντούλα σας (μας ) εδώ στα σχόλια.
Καλή σας μέρα από τη συννεφιασμένη Αθήνα που σήμερα φυσάει βοριάς
So far αυτό το 1/4 είχε πολύ πλάκα... το φίλμ είναι καλό πάντως.
Για να δούμε αγόρι έχεις, άραγε θα το αποφασίσει τελικά να φύγει μακριά σου? Σε φιλώ
Καλημέρα Penelope dearest!Οι Κυριακές στη γηραιά Αλβιώνα έχουν ακόμη εκείνη τη γοητεία που διαβάζαμε στην Ωστιν;
Η ερώτηση δεν χρειάζεται να απαντηθεί οπωσδήποτε. Μπορείς να μου μιλήσεις και για τον καιρό, απλά.
σε φιλω
ριτς
Πολύ καλημέρα dearest! Οι Κυριακές στην Αλβιώνα σίγουρα είναι το ίδιο πράσινες όπως στην Austen και ειδικά εδώ στην εξοχή, μόλις βγήκαν και τα πρώτα λουλουδάκια στο κήπο μας snowdrop και crocus!Κατά τα άλλα ταλαιπωρημένη είμαι από το χθεσινό πάρτυ γενεθλιών του μικρού μου Αλβιωνάκι και είμαι καθησμένη στο μπροστινό δωμάτιο που παιρνάνε από joggers άντρες και γυναίκες μέχρι και άλογα μόλις πέρασε ένα ζευγάρι στην τρίχα ντυμένοι καπέλλα μπότες με δύο υπέροχα άλογα...Λές και βρίσκομαι σε άλλη εποχή!Που είναι εκείνη η Αθήνα με τη φασαρία της ...Σε φιλώ όλα θα πάνε καλά Ριτσάκι μην ανησυχείς τόσο πολύ..
χαχαχα
φοβερο το γατι.
Την καλησπερα μου.
Γειά σου Zero. Kαι εγώ το βρήκα πολύ γλυκό....Την καλησπέρα μου
Ωραία περιγραφή. Ειδικα η εικονα εξω από το παράθυρο!! Παραμυθένιες κινηματογραφικές εικόνες αυτές. Νάσαι καλά.
ριτς
Α γιορταζε το μικρο σου Αλβιωνακι; Να σου ζησει Πημελοπη μου να το καμαρωνεις. Κι εμενα μου λειπει η φασαρια της Αθηνας πολυ , ειναι ωρες που ακουν μονο τη βροχη η τα πουλια. Και οι τζογκερς δεν ερχονται ως εδω. Αντε να δω καποιο ελαφι, η το πολυ πολυ να μαρσαρει ο φασαριοζος γιος του γειτονα. Γι αυτο μπαινω στα Αθηναικα μπλογκς και παιρνω τη "δοση" μου
Φιλακια σου πολλα πολλα!!!
Δέσποινα τόσο εξοχικά λοιπόν μένεις ελάφια βλέπεις!Ευχαριστώ για τις ευχές Θα περάσω να δω τι κάνεις! Σε φιλώ
Oh my! You didn't find your boot afterwards?
Post a Comment